naar shigatse

Vandaag is het op papier een lichte rit. Lichtjes bergaf en wind in de rug. We proppen ons goed vol bij het ontbijtbuffet. Daarna de koffers in de camionette en we zijn weg. We bollen als een trein.26 km rustig pedellend door de vallei over een perfecte laag asfalt. De rivier ligt rechts van ons. Daar is ook het meeste activiteit. Het lijkt wel of iedereen op het land aan het werk is. Ossen met ploegen achter, paarden met eggen, mensen die zaaien, tractors met een of ander machine achter, kuddes schapen die de weg oversteken, en dit km's lang. Na 30 km stoppen bij wat wij denken een theebar. Met heel wat gebaren, geduld en een zeer verstandige dochter bestel ik 2 koffies en 2 cola's. We hebben weer heel wat bekijks. Deze keer komen heel wat kinderen kijken. We zwanzen wat en ze pikken een uitdrukking op: op zijn minst. Waarom ze vdeze uitspraak imiteren is ons een vraagteken maar het is wel supergrappig. De dochter des huizes heeft ook een Engelstalig boek opgediept. De zin i want tot buy a postcard had beter i want tot buy a cola. 

Na de drankjes fietsen we verder. Overal begroeten de mensen ons. Zwaaien en Hello. Ik moet dringend nog eens hallo leren zeggen in het Tibetaans. 

Na het middageten draait de wind en krijgen we hem op kop. Het tempo daalt maar toch schieten we vlot op. We besluiten van de hoofdweg af te wijken en offroad de rivier te volgen. Als we na enkele km terug naar de hoofdweg willen blijken we ingesloten te zijn door irrigatie kanalen. Net te breed om er over te springen. We rijden een stukje terug en vinden een klein bruggetje ( 2 planken die stevig doorbuigen)

Terug op de hoofdweg halen we de rest van de groep in. Het kost best wat tijd eer we iedereen hebben ingehaald. 

Het hotel is het mooiste tot nu toe. Morgen drie klimmetjes. Ik ben benieuwd.