goudenrots-bago-mandalay

Ik vertrek met een lokale bus richting de Goudenrots. Het landschap is geweldig. Vanop de bus geniet ik. Bij de bushalte van de goudenrots ontmoet ik de zoon van een hoteleigenaar en voor 8 dollar heb ik ineens een kamer. Met de motobiketaxi richting hotel. Ik vraag aan de chaufeur waar ik een brommer kan huren. Nergens maar voor 6000 Kyat mag ik de zijne een hele dag hebben. Ik zeg dat ik de volgende dag hem graag wil huren.

Aangekomen in het hotel blijkt dat ik onmiddelijk de goudenrots kan gaan bezoeken. Ik vertrek richting buststation en ontmoet vrij snel een koppel engelsen en iemand van Singapore (de namen ben ik al vergeten). Met een soort vrachtwagen rijden we de berg op. Je kan de berg samen met de pelgrims beklimmen maar dat duurt een hele dag of toch een paar uur en het is al redelijk laat. Ik besluit dus de hele weg met de vrachtwagen te doen. De weersomstandigheden boven op de berg zijn niet zo goed. Het is mistig.

Met zijn vijven gaan we op zoek naar de goudenrots. Dat blijkt nog een kleine wandeling te zijn en door de mist zijn we niet zeker waar de goudenrots is. We hebben een zicht van ongeveer 10 meter. Na wat ronggekeken te hebben vinden we eigenlijk de rots. De rost is gehuld in de wolken en het is een beetje teleurstellend. Maar ja op zich was de rit er naartoe de moeite. We nemen wat foto's en beginnen aan de terugweg. Aangekomen bij de bushalte spreken we af om s'avonds samen de match te bekijken. Na wat zoeken vinden we een bar. Enkel wij met 3 kijken naar de match. Op zich wel grappig.

De dag nadien vroeg op om met de moto rond te rijden. Bij het ontbijt komt de zoon van het hotel zeggen dat mijn mototaxichaufeur niet gaat komen. Hij moest gaan bidden in de tempel. Maar hij kent iemand anders die ook een brommer heeft. Als mijn nieuwe chauffeur opduikt blijkt het plan veranderd te zijn. Ik kan de brommer maar voor @ uur huren en de prijs is verdubbeld. Het voordeel is wel dat ik de trein naar Bago kan nemen in de namiidag. Ik besluit dat een brommer beter is dan geen en ga op pad. Ik volg de hoofdweg van het dorp en daar waar mogelijk is sla ik links of rechtsaf. Ik volg de kleine kronkelpaadjes tot waar ik denk dat de motor niet meer doorkan en keer dan terug. De motor lijkt me niet geschikt voor het terrein maar daar trek ik me weinig van aan. Vooral stijl bergop en modder geven problemen. De locals lachen als ik voorbij kom geploeter. Zij zijn duidelijk handiger in het besturen van een motor. De huisjes die ik passeer zijn pitoresk. Bamboe/rieten hutjes prachtig om te zien.Als ik de laatste 10 minuten stop bij een dorpje bij de rivier denk ik dat de toeristen die enkel naar de gouden rots komen kijken eigenlijk datgene missen wat myanmar speciaal maakt. Iedereen lacht met de buitenlander op de moto maar als ik ze begroet met miglabe nodigen ze me ineens ook uit voor thee.

Nadat ik de motor heb terug gebracht neem ik de trein naar Bago. De trein schokt zowel in horizontale als verticale richting. Mijn achterwerk kont regelmatig volledig los van het zitvlak. De trein rijdt door het groen dat zee dicht langs de sporen groeit.

In Bago heb ik 2 uur wachtijd voor de trein naar Mandalay vertrekt. een lokale motortaxi biedt aan om me rond te rijden. Ik onderhandel en krijg een prijs van 5000 kyat. De rit gaat 2 uur duren en zal me langs 8 tempels brengen. Bij de eerste tempel zegt dat de man dat er inkomgeld betaald moet worden bij de tempels, Dat zal 7000 kyat kosten. Ik antwoord dat ik wel zelf zal betalen als dat nodig is. Op zich vind ik de tempels niets bijzonders maar de rit is wel leuk. In het station kan de discussie beginnen. De chauffeur wil !2000 kyat. Ik wil maar 5000 geven en dan is de trein er en dan gaat het snel, De chauffeur geeft orgders aan een drager die er met mijn bagage vandoor gaat. Ik besluit dan maar dat 12000 kyat een goeie prijs en zet de achtervolging in. De drager gaat recht op zijn doel af, springt op de trein en dropt de bagage boven mijn stoel. Ik had nooit mijn plek gevonden en ben eigenlijk blij dat ondanks het feit dat de man geen engels spreekt hij zonder een blik op mijn ticket de bagage op de juiste plek heeft gebracht. De trein schokt even hard als de vorige. Om de 5 minuten komt er iemand al roepend zijn waren aanprijzen. Geen idee wat ze verkopen maar op de nachtrein wordt er niet geslapen.

In Mandalay kom ik nogal groggy aan. Ik besluit op zoek te gaan naar een goedkoop hotel. Voor 15 dollar check ik in het Nylon hotel. Ik kruip mijn bed in en slaap tot aan de middag. In de nammidag wandel ik wat rond en zie ik een hoge omwalling omring door water, met om de zoveel meter een wachttoren. Ik denk dat ik iets bijzonders heb ontdekt en ga op zoek naar de ingang. Ik heb het palijs ven mandalay ontdekt. !0 dollar (inkomgeld), 3 uur later vind ik maar niets aan het hele paleis. Het is her opgebouwd na de oorlog en dat zie je eraan. Na het paleis ontdek een restaurant met Europees eten. Ik bestel steak met frieten :)

De dag nadien ga ik naar U bein bridge. De langste en oudste teakhouten brug ter wereld. Aan de andere kant ligt Amarapura. De brug is erg mooi. Veel locals ook. De motorrijder die ik geboekt heb voor de heen en terugrit snap er niet veel van. Eerst is er onduidelijkheid waar de brug is, dan over het feit dat hij heen en terug moet rijden. Ik vertel hem dat ik rond 5 uur terug zal zijn. Hij vertrouwt het niet en besluit me op een afstand te volgen. Aan de andere kant van de brug zijn er winkeltjes waar ik voor 3 dollar een lungi koop. Dan wandel ik richting een stupa die ik in de verte heb zien staan. Ik dacht dat de chauffeur zelf ging winkelen maar als ik dan op de schouder getikt wordt en hij mij probeert duidelijk te maken dat ik nu wel genoeg gewandeld heb denk ik bij mezelf kan jij niet gewoon op me wachten. Hij is opgelucht als ik nadat ik bij de stupa ben ik besluit om terug te keren.

De dag nadien doe ik niet zo heel veel buiten naar de Moustache Brothers gaan kijken. Het is een comedyshow met een bitter randje. Omdat de boers kritiek hadden op het rigime brachten ze verschillende jaren door in de gevangenis. Vorig jaar is een van de 3 boers gestorven mede dankzij de slechte omstandigheden in de gevangenis. De show mag enkel nog georganiseerd worden in hun eigen huis en enkel getoond worden aan buitenlanders. De show zit goed in elkaar en er wordt veel gelachen. Dans wordt afgewisseld met humor.  

Na de show staat er een trishaw chaufeur te wachten. Of ik niet astublieft van zijn diensten gebruik wil maken. Ik hou er niet van om me te laten rondrijden door zaken die worden aangedreven door mensenkracht maar hij blijft aandringen. De zaken gaan slecht en hij heeft nog geen klant gehad. Ik besluit in te gaan op zijn aanbod. Het blijkt een goeie beslissing, De man verteld over zijn leven, het leven in Myanmar, vertelt weetjes over gebouwen, en is aangenaam gezelschap. Als ik aanbied om zelf te trappen blijkt het niet evident om zo een trishaw te besturen. het ding trek naar rechts en daar staan geparkeerde auto's. Ik besluit redelijk snel om het stuur terug aan mijn 75 jarige chauffeur te geven.

De volgende dag laat ik me af zetten in het station en vertrek richting Bagan.