de grens over

Vandaag is er enkel een volgbus. De vrachtwagen blijft bij het hotel. Ze mogen de grens niet over en rijden na vandaag terug naar Lhasa. De eerste kilometers moeten we nog even bergop en dan beginnen we aan de lange afdaling naar Nepal. Iedere kilometer zien we meer water,meer groen, meer zuurstof,.. Een transformatie. Van het droge, dorre koude Tibet naar het groene tropische Nepal. Eigenlijk zitten we maar een paar kilometer verder en toch is alles anders. We stoppen vaak om even te genieten. De weg is goed en de stemming opperbest. Het is moeilijk om te omschrijven. Er zijn maar liefst 4 controleposten op deze route. Nergens hebben we problemen. 

Dan duiken we de grensplaats Zhangmu in. Alle vrachtwagens van Nepal moeten hier overgeladen worden in Chinese trucks. Nepalese vrachtwagens mogen China niet in. Het zorgt voor een drukke stad en we vragen ons af hoe al dit transport geregeld moet worden op de steile berghelling. De weg is letterlijk tegen de berg aangebouwd met verschillende haarspelden. Wellicht hebben de Chinezen er een systeem voor. 

Terwijl we ergens wachten krijgen we het aanbod om geld te wisselen. Van te voren kregen we als tip om voldoende Yuans af te ha!en en deze aan de grens te wisselen. De man biedt ons voor 1 yuan 15.5 npr. Na wat onderhandelen krijgen we 15.6. We weten het niet. Is dit een goede koers. Niemand kent de wisselkoers ook de reisleider niet. We gaan om raad bij Lakbar onze Tibetaanse gids. Ook hij geeft 15.6. We laten hem het geld wisselen. We wisselen ook 1000 yuan bij Suria voor euro's. 

De volgende stap is dragers vinden. Nog voor we onderhandeld hebben over de prijs wordt de bagage al uitgeladen. Daar sta je dan met 4 rugzakken en 20 vrouwen om je heen die allemaal je tas willen dragen. Uiteindelijk wordt er een akkoord gesloten, 300 roepies per drager en de drager kan 1 grote of 2 kleintjes dragen. In alle chaos vergeet ik te kijken of er nog spullen op de bus liggen. Een hangslot blijft a!vast zeker achter en wie weet wat ik nog vergeten ben. We nemen hartelijk afscheid van de chauffeurs. De gids komt nog even mee.

Nog even langs het visumkantoor en we kunnen nepal binnen. Heel vreemd maar van de beroemde friendshipbrug kan ik me 
Weinig herinneren. Het voelt niet als een historische plaats. Misschien kwam het door de chaos van het moment. 

Eens de grens over gaan we snel eten. Ook hier weer de verandering. Het eten smaakt anders, de mensen hebben een meer Indisch uiterlijk. Onze bagage gaat in de bus van het last resort en we 'kunnen weer verder. De weg is erbarmelijk slecht. Nog 12 km tot aan het hotel. In al mijn enthousiasme fiets ik natuurlijk te ver. Terug 6 km klimmen. Meer zuurstof is meer vermogen denk ik dan. Eens we terug zijn bij de brug die de last resort scheidt van de rest van de wereld moeten nog wachten tot 2 bungee sprongen zijn afgelopen. Dan met de fiets aan de de brug over. 

De last resort is de eerste plek waar ik een vakantie gevoel krijg. Alles klopt  gewoon. We slapen in grote tenten gelegen tussen een mooie aanplanting. De bar straalt gezelligheid uit. We vliegen in het bier. Himalayapils kan toch niet slecht zijn.